Kim jesteśmy
Jesteśmy kobietami świeckimi, które żyją dla Boga w sercu świata.
Jesteśmy w świecie, ale nie ze świata, lecz dla świata.
Oddajemy się Bogu poprzez złożenie ślubu czystości, ubóstwa i posłuszeństwa oraz zobowiązanie się do życia nimi w swoich środowiskach życia i pracy jako osoby świeckie konsekrowane.
Tworzymy wspólnotę, która należy do wielkiej międzynarodowej rodziny Instytutów Świeckich Życia Konsekrowanego, zatwierdzonych w Kościele 2 lutego 1947 r. przez papieża Piusa XII na mocy Konstytucji Apostolskiej Provida Mater Ecclesia.
Jesteśmy Instytutem Świeckim Życia Konsekrowanego
Nasz Instytut powstał we Włoszech, a dziś jest obecny w różnych krajach świata. Został zatwierdzony przez Kościół na prawie papieskim. Jesteśmy wspólnotą zjednoczoną wokół Chrystusa i Jemu całkowicie oddaną.
Pozostajemy ukryte w świecie, ale z sercem zakochanym w Chrystusie, naszym Oblubieńcu, aby żyć dla większej miłości. Czynimy to zgodnie z naszą duchowością i misją, której fundamentem jest wynagrodzenie Jezusowi, którego obecność jest dzisiaj w świecie tak często nierozpoznawana i odrzucana.
Nazwa naszego Instytutu wywodzi się z inspiracji biblijną figurą Rut, która poszła zbierać kłosy pozostawione przez żniwiarzy na polu Booza. Widzimy w niej obraz konsekrowanej świeckiej uczestniczącej w żniwie Pana, która ma szczególną uwagę na „kłosy zapomniane w bruździe”.
Jesteśmy „Spigolatrici della Chiesa” – „Zbierające Kłosy Kościoła”
Podobnie jak Rut – kobieta pokorna i wrażliwa, pracowita i odważna, wyruszamy na poszukiwanie tego, który zagubił się na drogach życia, jest ubogi w łaskę i miłość, nadzieję, prawdę i wolność, aby na nowo stał się żywą świątynią Boga.
Polem naszej misji jest zatem przestrzeń, w której wzajemnie przenikają się dwie rzeczywistości Kościoła i świata. Pełniąc ją pozostajemy w jedności i współpracy z pasterzami Kościoła i ludem Bożym.
Niech Spigolatrice ożywia największy zapał dla dzieła zbawienia. Niech zawsze daje pierwszeństwo najbardziej biednym i najbardziej opuszczonym. Niech kocha je „sercem kapłańskim”, to znaczy taką miłością jaką kochał Chrystus, niech zatroszczy się o nie, aby oddać je Jezusowi lśniące łaską (I Statut).
Jest to nasza droga życia dla większej miłości: być w Kościele kamieniami żywymi, aby wynagradzać.
Instytut zawierza swoją wierność i misję Maryi, którą przyzywa tytułem Matki Bożej Ufności i oddaje się pod Jej opiekę.